Szukam nowego szablonu... Obecny na próbę. Lubię eksperymentować.  To jednak zajmuje czas, którego mi zawsze brakuje. Obiecuję sobie, że zmienię niezbyt przyjazny tryb życia, a pewnie i całkowicie nieprzyjazny,  na bardziej zdrowy i tkwię w tym samym punkcie jak z porządkowaniem dokumentów, które od trzech tygodni nie doczekały się mojej uwagi... 
Urozmaicę tekst muzyczną wstawką  -

Z muzyką przyjemniej, zwłaszcza z taką ...
A by było, na co spojrzeć to wprowadzę obrazek , który mi się podoba...

art.Ferrier - Czytająca kobieta

Przeniosę tekst z poprzedniego blogu ...

***

w szarości szarość szarością szarzeje

szarym szarzeniem szarzastych szarzeń

szarzy szarością szara szarość

w beznadziejnym szarością życia karnawale

czekam na kolory

---------------------------------

Może się doczekam i zamiast szarości pojawią - żółty, zielony 

i biały, i te czerwienie, granaty, brązy, fiolety... Lubię kolory. Kolorowo się ubieram i barw pełno w moim mieszkaniu... 

Tu miała być fotka, ale nie będzie, bo zaraz ktoś powiedziałby, że się chwalę . Podobno jestem specjalistką od brylowania, tak ktoś mnie podsumował w pewnym komentarzu... 

Szary karnawał ? Sprzeczność bo karnawał jest kolorowy. 

A jednak, życie wydaje się być karnawałem. Ludzie podrygują , unoszą się, szaleją, mdleją , podnoszą , upadają . W maskach lub bez. Zatopieni w codzienności uczestniczą w balach maskowych. Prześcigają się w pomysłach. Konkurują ze sobą . Wodzą na pokuszenie. Wymachują wachlarzami obietnic. Ślnią się i gulgoczą jak indor. Obrzucają bluzgami, oskarżeniami, wymysłami, obłudą , pomówieniami, kłamstwami, przewrotnością ... Najgorsze to, że 

końca tego nie widać ... 

--------------------------------

Mamy prawo być rozżaleni i odczuwać żal z powodu zawiedzenia, bo najpierw pojawia się ufność,  a z nią,  wiara w człowieka 

i w jego zamiary. Jest w zaufaniu jakby uroczysty wjazd do świątyni. Jest w nim coś z biskupiego ingresu, są obrzędy wstępne, liturgia słowa, liturgia Eucharystyczna i obrzędy zakończenia. Piękno w obrazie i w słowie. I oby tak trwało.  

Jak życie pokazuje, nie trwa. To co zostało z mozołem zbudowane, sypie się po kolei z rozmachem albo jak pełzająca rdza, powoli ale skutecznie, rozwala wszystko, co stanie na drodze. Erozja narasta przez lata lub wolno toczy swoje negatywne działanie. W efekcie – korodowanie, miażdżące zniszczenie. Czy warto brnąć w takim kierunku?