Wczoraj - Wszystkich Świętych, wspomnienie o Tych, którzy za swe dobre życie są już w Krainie Szczęścia ...Dzisiaj - Dzień Zaduszny, powszechnie nazywany Zaduszkami. Niedługo nowy dzień, który oderwie ludzi od nostalgicznych przypomnień. Niektórzy przecież w nawale obowiązków zapomną o bliskich Zmarłych aż do następnego roku, kiedy to z kwiatami i zniczami pod pachami odwiedzą groby, ale są i tacy, którzy nie tylko okazjonalnie, ale w miarę jak zdrowie i czas pozwalają, dbają o mogiły przez cały rok i lata... Odwiedzanie miejsc spoczynku a modlitwa to dwie różne sprawy. Jedno i drugie ważne, wiadomo jednak co ważniejsze. Modlitwa... Nie usnę, nim nie pomodlę się za Dusze, które odeszły do innego wymiaru... Coraz więcej ich przybywa, więc lista długa i to przygnębia, bo każde takie odejście to lawina smutku, mimo że kiedyś jeden
z kapłanów mówił o tym, żeby nie mieć grobowej miny podczas pochówku, tylko uśmiechać się, bo ten Ktoś jest już szczęśliwy. Łatwo powiedzieć, trudniej zastosować, gdy serce ubolewa nad stratą... Każdy pogrzeb jest dla mnie trudnym przeżyciem...Życie szybko przemija, dlatego warto je przeżyć tak, by na drugi brzeg przejść z podniesioną głową.
Warto pragnąć dobra jak w piosence - ..."poprowadź mnie przez tęczę na drugi brzeg..." albo „...królika trzymać w dłoniach, głaskać jego sierść..."i czuć przypływ ciepła.
Ile w kosmosie przestrzeni, tyle w umyśle ludzkim głębi, ile jej zarezerwujemy do kształtowania w nas postawy wzorowego żołnierza, zależy od nas samych. Niewielu to się udaje. Bo życie w ustawicznym rygorze jest trudne. Zresztą, gdyby na świecie byli sami żołnierze, nie byłoby, o czym pisać i rozważać, a przy tym, jakie byłoby to nudne i uciążliwe, czyż - nie czy czyż - tak? Lubimy kwiatki, nikt nie zaprzeczy jednak, że chwasty też swoją rolę w przyrodzie odgrywają, to i modlitwą otaczamy Wszystkich.
W Dzień Zaduszny wspominamy z rozrzewnieniem Tych, którzy odeszli...
Byli tak bardzo różni. Koniec tu na Ziemi mają ten sam, jest nim mogiła, mniej lub bardziej strojna. To ostatnie zależy od żyjących... I jak to było w Ich w doczesnym życiu, decyduje
o tym podział klasowy i bogactwo albo bieda. Granitowych postumentów nie postawi biedak. Ale jeszcze trochę a wszystko to w proch się obróci razem z człowiekiem. Zarówno bogactwo jak
i bieda przeminą, a na miejscu cmentarzy po pewnym czasie powstaną siedliska ludzkie... Taka jest kolej rzeczy.
kj-r
Nadzieja podpowiada, że tam w „górze" życie toczy się dalej, a jeśli nawet nie, to warto żyć wartościami, inaczej nic nie miałoby sensu.
Póki co, żyję, by poprawić humor, mówię ...
Dlatego mówię … Z mego archiwum - 2011 r. (trudny to był dla mnie rok...)
Dlatego mówię bez ogródek – (bez kluczenia…)
Piękny jest mój ogródek,
A w nim kwiatki,
Które przez rok cały rosną -
Zimą, latem, jesienią i wiosną.
Kiedy uschną, wieszam je na sznurek
I dalej zdobią szarości dnia.
Są tam wiesiołki żółte,
z krzewów – jaśminowce, forsycje
i róże miłości stróże.
Są też narcyze, szafirki, piwonie,
fiołki delikatne jak aniołki,
mieczyki, orliki, dalie.
Nikt nie powie, że dalie to kanalie.
Są i tulipany, cynie, irysy.
Te ostatnie to zdecydowanie kaprysy,
Bo kolory się im mieszają,
Ni to królik, ni to zając.
Złocienie, miechunki, astry,
onętki, lilie, rezedy wonne, maki
i malwy naprężone do salwy,
a wszystkie mają szalone barwy.
Najskromniejsze pantofelki Matki Boskiej.
W słońcu nawet gdy uschną,
najbardziej widoczne są.
Aksamitki, rozchodniki i chryzantemy,
które lubią tantiemy za siebie,
gdy listopad się zbliża,
bo czują się wtedy jak w niebie.
A wszystkie one bliskie Paryża,
gdzie wszystko złote, co się świeci,
zwłaszcza, gdy rodzą się dzieci,
których we Francji coraz mniej.
Teraz już nigdzie nie chcą się rodzić,
bo nie ma ich, kto płodzić.
Wkrótce gdy lesbijskie i gejowskie pary
świat opętają, nie będzie ich wcale
i ludzkość zginie jaki kwiaty w upale.
Kto je powiesi, jak ja, suszki na sznurek,
póki co, odezwał się do mnie rzeczny amurek…
... Po latach dodaję -
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz