Hannibale...

 Znam wielu ludzi i nieustannie poznaję nowych. Są różni. Wspaniali, dobrzy, tacy sobie, nijacy, odrażający i źli. Życzliwi i zawistni. 

Hannibale i Anioły. Których więcej? Któż to wie... 

Tak mi się pomyślało o tych drugich, tych pokiereszowanych własną niedoskonałością :

***

Gdy ktoś ma krótką drogę do nieba,

to innych krew zalewa, że on tak a oni nie.

Jednym drogę wskazuje śmiech 

a drugim jedynie gniew. 

Radość usuwa wszystkie przeszkody, 

złość wywołuje atak niezgody. 

Dar zdrowia, urody i powodzenie,

talent, majątek, przyzwoitość a nawet humor

budzą zazdrość i zawiść nie do ogarnięcia,

zainfekowani tym osobnicy

są jak puste kukły na mównicy.

Co im zostaje prócz rozgoryczenia, 

więc jątrzą i jątrzą bez ograniczenia 

albo schowani w swych czterech ścianach

milczeniem owiec przypominają Hannibala...

-----------------------------------------------

Ilu hannibali ( małą literą , bo... ) w polskich rodzinach ( wszystko zaczyna się w rodzinie...), środowiskach i w całym polskim społeczeństwie jest? 

PS. Spośród licznych moich grafik wybrałam tę z opancerzeniem, do tego  wierszyka napisanego na gorąco...